Het westen van Nepal

Onze maand met backpacken is van start gegaan!

5 tot en met 7 mei hebben we geraft op de Kali Gandhaki rivier. We waren met een groep van 10 mensen, die allemaal bijna wel uit een ander land kwamen. Wij waren zeker de jongste. Want na Daan begon de leeftijd bij de 30. De eerste dag om 7 uur 's morgens vertrokken om een paar uur naar de rivier te rijden. Daar eerst gegeten en vervolgens in de boten gesprongen. Het water was behoorlijk fris en het stond die ochtend al heel de tijd te regenen. Na een aantal uur raften kwamen we aan bij onze eerste kamp. ( Tenminste het zou een kamp worden want het was nu alleen nog maar strand). Daan en ik hadden het goed gedaan met het raften want we waren allebei niet uit de boot gevallen die dag. Eerst alle tenten opgezet en allemaal drogen kleren aangetrokken. Toen was het tijd voor popcorn met warme chocolademelk. In de avond probeerden sommige nog een kampvuur te maken, maar met nat hout was dat niet zo een succes.
De nacht op een dun matje doorbrengen was voor ons niet zo een probleem, aangezien we harde bedden gewend zijn, maar de rest had er iets meer moeite mee. Na een stevig ontbijt weer in de boten gesprongen om die dag 6 uur te gaan raften. Het was heerlijk weer die dag en al snel begonnen onze benen rood te worden van het verbranden. Daan zat even niet op te letten en viel er ook nog uit tijdens het raften. Verder lekker gezwommen die dag en genoten van het weer. Bij aankomst bij het kamp dit keer geen warme chocomelk maar een koud biertje voor de liefhebbers. Helaas sloeg dat om 5 uur om en heeft het de hele avond verder staan regenen.
De laatste dag maar 2 uurtjes geraft en het was vrij rustig de rivier. Daan heeft zelfs nog even proberen te sturen. Na het inpakken van alle spullen ging onze reis verder naar Lumbini.

7 mei zijn we 's middags op de bus gezet door de raft organisatie richting Lumbini, want dit lag toch al op de weg daar naartoe. We zijn hier met een Spanjaard samen naartoe gegaan. De lokale bussen werden voor ons gevoel steeds kleiner en na 6 uur in een lokale bus en 3x overstappen wisten we gewoon echt niet meer hoe we moesten gaan zitten. Eenmaal in Lumbini aangekomen op zoek gegaan naar een Lodge/guesthouse om te overnachten. We kozen maar voor een kamer waar we met zijn 3e konden slapen aangezien dit goedkoper is. Optijd gaan slapen en de volgende dag Lumbini gaan bewonderen.
Lumbini is de officiele geboorteplek van Buddha. Veel verschillende landen hebben een tempel aan Nepal geschonken om die bij de geboorteplek van Buddha neer te kunnen zetten. Met als gevolg dat hier nu ongeveer 40 tempels staan. Die dag was het lekker heerlijk warm rond de 44 graden, en om een tempel in te mogen moet je schoenen uit. Nee natuurlijk niet voor de deur je schoenen uit. Maar 10 meter ervoor zodat je over de hete tegels als een gek heen rent om te zorgen dat je voeten niet verbranden. De Nepalezen lachten ons hier regelmatig om uit terwijl hun er gewoon rustig over heen lopen. Er stonden echt prachtige tempels bij en ze zijn er ook nog veel aan het bij bouwen, het park bestaat dan ook nog maar 50 jaar. Wat relatief kort is als het gezien wordt als de geboorteplek van Buddha.

9 mei met de taxi en bus naar het Baridya National Park gegaan. Dit verliep niet helemaal soepeltjes want we waren eerst in het binnenhof van het guesthouse opgesloten om 5 uur 's morgens. Toen bleek de taxi te laat te zijn, toen bleek de taxi helemaal niet meer te komen. Maar toen we uiteindelijk bij het buspark aankwamen stonden de bus gewoon op ons te wachten ook al waren we een uur te laat. Maar ja dat is Nepal! De 8 uur durende busreis was weer typisch Nepalees. Eerst stoppen om te zeggen dat iedereen iets kan gaan kopen van eten of drinken maar 2 minuten daarna wil de chauffeur er alweer vandoor. En ook weer precies andersom, stoppen en niks zeggen en ons een kwartier in de bus te laten zitten. In Bardiya aangekomen nog 12 kilometer achterop een motor gezeten met onze backpack. Zo toch ook weer even onze buikspiertjes kunnen trainen.

10 mei hebben we een wandelsafari gedaan met een Canadese en een Australische jongen. We hadden 2 gidsen bij. Allemaal hadden we een bamboestok bij voor onze veilgheid (ja je voelt je zeker wel veilig als er een tijger op je afkomt met een bamboestok in je hand!) En om ons nog wat meer moed in te praten vertelde onze gids dat er vorige week een olifant rijder is gedood door een olifant. Maar vooruit wij stonden om half 7 klaar om de tocht te maken. Eerst 2,5 uur gewandeld voordat we ons eerste rustplek hadden gevonden, hier zouden we een half uur gaan zitten om te kijken of er dieren bij de rivier zouden komen gaan drinken, Het enige wat we zagen was een pauw. Maar 300 meter verderop gaan zitten en daar zagen we een neushoorn. Een erg mooi beest wat rustig door het water liep. Hij was nog geen 2 minuten uit beeld voordat de gidsen hun spullen bij elkaar pakten en het op een rennen zetten. Wij er achter aan, maar met wandelschoenen, 4 liter water in je rugtas, 42 graden en een jungle is rennen toch wel even heel iets anders. Eerst snapte wij ook niet waarvoor we renden maar uiteindelijk bleek het een tijger te zijn. Lotte dacht nog: rennen we er naartoe of er vanaf? na 2 km gerend te hebben kwamen we bij de tijger aan. Met een verrekijker konden we hem goed zien. Op die plek hebben we uiteindelijk 5 uur gezeten en nog 3 olifanten gezien. Een van de olifanten kwam onze kant op, deze is ons tot wel 35 meter genaderd, alleen omdat het wilde olifanten zijn moet je er goed voor uitkijken. Onze gids zei op een gegeven moment tegen Lotte hoor je dat geluid. Dat is een tijger, zit ongeveer 500 meter verderop. Daan moest daarna lachen en Lotte vroeg wat er was, bleek dat geluid Daan zijn maag te zijn. Want ons samen keihard aan het lachen maakten en waar onze gids niet zo blij mee was, maar we vroegen ons wel even af hoe goed one gids was. We hebben daarna nog wat rondgelopen in het park en nog een paar olifanten gezien, we konden daar ook zwemmen in een rivier. Uiteindelijk nog ergens gezeten waar we weer een tijger zagen op 100 meter van ons vandaan. Spannend om er naartoe te sluipen om weer mooie foto's ervan te kunnen maken.

11 mei rustig aan gedaan want Lotte was een beetje ziek, wel achterop de motor geweest bij andere backpackers om blackbucks te gaan bekijken in een park. Een heerlijke stoffige dagje gehad. Verder zijn we die dag ook nog naar een olifantenfarm geweest, een olifantje van 6 maanden oud gezien. Lotte had 's avonds van onze gids nog gekookte banaan en appel gehad, omdat dat zou helpen voor mijn maag en darmen. Wil je nog iets heel vies, droog en onsmakelijks eten: probeer gekookte banaan!

12 mei helemaal rustig aangedaan want toen was lotte helemaal ziek, we zouden die dag eerst vertrekken om naar Tansen te gaan. Daan heeft met 2 andere jongens de hele dag zitten kaarten in de schaduw.

13 mei toch vertrokken richting Tansen. Lotte volgestopt met medicijnen, want ze wilde graag uit die hitte weg, opzoek naar een beetje verkoeling. We hadden gevraagd voor zitplekken in de bus, anders moet je soms gewoon 7 uur staan in de bus. Eerste bus had die niet ds we zouden wel wachten, maar ze hadden al geregeld zeiden e dat we konden zitten. In de bus aangekomen probeerder de buspropper (persoon die mensen in de bus stopt en het geld ophaald van iedereen) door ruzie te maken en mensen om te kopen om te gaan staan voor ons. We zeien dat het al niet meer hoefden maar het was al geregeld. Busreis duurde lang maar in Tanse aangekomen was het toch heerlijk dat het niet zo warm was!

14 mei door gegaan naar Pokhara met de bus. Wat een vreselijke weg was dat zeg, alleen maar slingerwegen. En de chauffeur wist alleen het gaspendaal te vinden, een rem had hij denken wij niet. Lotte en ongeveer de helft van de bus misselijk, want de spugzakjes weden rijkelijk uitgedeeld. Daan is er de afgelopen week goed vanaf gekomen met het ziek zijn.
In Pokhara aangekomen voelde het vertrouwd om weer terug te zijn.

15 mei vandaag dus, we gaan nog maar een keer naar het weeshuis om de kinderen nog 1 keer te zien. Hopelijk zijn ze straks net zo blij om ons te zien als wij hun.