Namaste

Maandag zijn we aangekomen in Nepal. Vlucht is allemaal goed gegaan. Eenmaal in Kathmandu aangekomen stonden er wel 5 mannetjes die onze tassen wilden dragen en ons naar het hotel wilden brengen. Gelukkig stond er al iemand te wachten met onze namen op een bordje geschreven. Toen de taxi in, een klein oud verroest autotje met tientallen deuken.. Was ook niet gek toen we de rijstijl van iedereen daar zagen. Iedere 3 seconden op de toeter drukken is daar de normaalste zaak van de wereld. En als ze het niet doen zit er weer een deuk in, zo laten de mensen daar aan elkaar weten dat ze eraan komen. Hotel was prima alleen warm water en stroom was er maar beperkt want dat wordt om de zoveel uur hier zomaar afgesloten om de stroom te besparen.

Dinsdag werden we wakker gebeld vanuit de receptie of we wilden ontbijten op de kamer. Een lekker zoet en zout gebakken ei. We zijn daarna naar de monkey tempel gegaan, de tempel heet zo door de hoeveelheid apen die daar zijn. Daarna verder naar de kathmandu durbar square, hele mooie tempels en iedere tempel stond wel voor iets anders. Daarna door naar de pashupati. Hier was een temple die alleen toegankelijk was voor de hindoeisten. Bij deze tempel vond een lijkverbrandig plaats, dit gebeurt 24 uur per dag en alleen in Kathmandu. Sommige lichamen worden een paar minuten voor hun dood in het heilige water gelegd (langsstromende rivier). De mensen zijn dan buiten bewustzijn en worden in het water gelegd om te sterven. Hierna worden ze op een brandstapel gelegd met bloemen en een geel doek om, daarna werd de brandstapel aangestoken, iedereen kan dit zien en hgierbij zijn. Langs de rivier zijn ongeveer 6 brandplaatsen voor gewone mensen en 2 voor belangrijke mensen. Het as wordt hierna in de rivier geveegd waar verderop gewoon een kind de was aan het doen is.. De geur van de lijkverbranding is ook bijzonder.
Naast de lijkverbrandign staat een ziekenhuis. Hier komen de mensen naartoe als ze gaan sterven, wat een schock om zo een armoedig ziekenhuis te zien. 3 bedden om een kamer van 5 bij 5. Infuuspalen verroest, lekkend dak waardoor er schimmel op het plafond staat. Alle medicijnen liggen open en bloot. Maar de mensen bleven vriendelijk en geduldig als we vragen hadden. We hebben in het ziekenhuis een rondleiding gehad, er kunnen maximaal 25 mensen liggen maar nu lag er maar 1 persoon. 1 persoon was net overleden dus die was gelijk naar de lijkverbranding gebracht.
We hebben de hele dag gereisd met de taxi, we zaten vaak 25 minuten in de taxi voor maar 2 euro of zelfs minder.

Woensdag met de toeristenbus naar Pokhara. Om 7 uur vertrokken we vanuit de busstandplaats, zoals op zijn Nepalees was dit natuurlijk niet om 7 uur. De busreis was erg mooi, we hadden mooi uitizcht op alle bergen. Pokhara en Kathmandu zijn de 2 grootste steden van Nepal. Er is maar 1 weg die de steden verbindt. De weg is alles behalve heel en er ligt niet eens overal asfalt. Dit laat ook wel heel duidelijk zien hoe arm dit land is. Onderwegt heerlijk gegeten, 2 volle borden voor maar 1,5 euro. En 2 bananen voor maar 15 eurocent.
In pokhara zijn we opgehaald door Binod, de baas van de school en het weeshuis. Deze bracht ons naar ons gastgezin. Het is een erg moi huis en het lijkt net nieuw. Kennis gemaakt met onze ‘gastmoeder’ en wat met haar gedronken. Ze kan redelijk engels, alleen als we doorvragen dan wordt het wat moeilijker voor haar. Hierna waren we gaan kaarten, het werd wat donker dus het licht maar aangezet. Na een half uur viel ineens het licht uit. Dat is dus de stroombesparing in Nepal. Daarna gegeten met nog een vrijwilliger die ook bij ons in het gastgezin zit en gepraat over wat ons morgen te wachten staat.
Toen we in bed wilden gaan liggen bleek het een houten plank te zijn en we pasten er allebei qua lengte niet in. Naat het toilet gaan wa ook wat anders, zelf boven een gat hangen en met water wegspoelen. Het is gewoon een gat, dus de geur is ook wat anders dan geweldig.

Donderdag zijn we voor de eerste keer naar het weeshuis en schooltje gegaan. Hier zagen we de andere vrijwilligers. De kinderen waren gelijk erg nieuwsgierig naar ons. Aan Lotte vroegen ze dan ook wat die dingen op haar gezicht waren. Nou dat zijn dus sproetjes maar probeer dat maar eens te vertalen naar het Engels en ook dat de kinderen het begrijpen. We hebben die ochtend bijles gegeven over wiskunde. De kinderen krijgen daar heel anders les, de basis wordt in 5 minuten uitgelegd en gaan gelijk door naar de volgende stap. Getallen delen snappen de kinderen al helemaal niet.. Het is moeilijk om sommige kinderen iets te leren omdat ze de basis totaal niet hebben. We gaan over een kleine maand ook de school opnieuw schilderen en willen dan ook de tafeltjes op de muren gaan zetten.
Die middag zijn we fietsen gaan kopen samen met nog een vrijwilliger. Het links fietsen is ook wel wennen en ook omdat de wegen zo slecht zijn, je moet ook niet je beurt afwachten met oversteken maar gewoon gaan.
Toen gingen we het weeshuis in. De kinderen waren daar nog nieuwsgieriger en wouden je alles laten zien. Ook probeerde Daan ze een mondje Nederlands te leren, dit merkte Lotte toen ze tegen haar zeiden: ik bou van hou.
Het weeshuis is erg klein en is heel armoedig.

Vrijdag hadden we de taak gekregen om de kinderen van het weeshuis in een keer naar de school te laten gaan. Normaal gaan ze 1 voor 1 wanneer ze klaar waren. Binod wilde dit anders. We hadden gewoon de knip op de deur gedaan en gezegd dat ze moesten wachten, de naam Binod is ook magisch. Als we zeggen dat het van Binod zo moet dan doen alle kinderen dat ook zo.
Op school hebben we weer bijles gegeven over wiskunde. De kinderen waren 1 uur uit, en de hogere klassen om kwart voor 2. Hierna zijn we met de kinderen van het weeshuis gaan trefballen en voetballen. De vrouw van Binod, Simatra vind dit alleen niet heel leuk omdat alles hier stoffig is worden de kleren dan heel vies.
We hebben vandaag een internet zaakje opgezocht die altijd stroom heeft, omdat ze een accu hebben.
Dit weekend willen we een beetje de stad gaan verkennen.